 Wysłany: Śro 1:07, 28 Lis 2007 Temat postu: N E W S L E T T E R |
|
| Sprawy niebędące przedmiotem komunikatu prasowego
1. Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-308/06; The International Association of Independent Tanker Owners i in. (20.11.07) 2. Rozprawa w sprawie C-25/07; Sosnowska (22.11.07 godz. 9.30; Wielka Sala Rozpraw) 3. Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-506/06; Mayr (27.11.07) 4. Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-16/06 P; Éditions Albert René (29.11.07) ------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------ Sprawy niebędące przedmiotem komunikatu prasowego TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI 1. Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-308/06; The International Association of Independent Tanker Owners i in. Środowisko naturalne i konsumenci Ważność przepisów dyrektywy 2005/35/WE w sprawie zanieczyszczenia pochodzącego ze statków oraz wprowadzenia sankcji w przypadku naruszenia prawa � Przepisy prawa wspólnotowego powodujące ograniczenie niektórych wyjątków zawartych w umowie międzynarodowej (Międzynarodowa Konwencja o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki, zwana �Konwencją MARPOL�) � Przepisy wprowadzające sankcje karne w przypadkach gdy umowa międzynarodowa (Konwencja Narodów Zjednoczonych o prawie morza [UNCLOS]) nie przewiduje takich sankcji Katastrofy tankowców Erika (grudzień 1999 r.) i Prestige (listopad 2002 r.) ujawniły konieczność wzmocnienia przez państwa członkowskie ochrony przed zanieczyszczeniami pochodzącymi ze statków. W 2005 r. przyjęto dyrektywę w sprawie zanieczyszczenia pochodzącego ze statków oraz wprowadzenia sankcji w przypadku naruszenia prawa. Dyrektywa ta została przyjęta w wykonaniu konwencji Międzynarodowej Organizacji Morskiej o zapobieganiu zanieczyszczaniu morza przez statki (Konwencja MARPOL). Konwencja przewiduje, że spowodowanie bądź przyczynienie się do zanieczyszczenia może być przypisane � w ramach transportu morskiego � kapitanowi bądź armatorowi statku. Dyrektywa z 2005 r. wypełnia tę lukę prawną przewidując, że sankcje za spowodowanie zanieczyszczenia stanowiącego naruszenie mają zastosowanie do wszelkich podmiotów, których odpowiedzialność została wykazana: m.in. do właściciela statku, kapitana, właściciela ładunku, instytucji klasyfikacyjnej. Ponadto, o ile konwencja MARPOL przewiduje, że w razie katastrofy kapitan i armator statku mogą ponosić odpowiedzialność jedynie w określonych sytuacjach, dyrektywa rozszerza zakres odpowiedzialności stanowiąc, że za naruszenie prawa powinno uznać się wszelkie zanieczyszczenia powstałe w następstwie katastrofy popełnione umyślnie, przez niedbalstwo lub na skutek poważnego zaniedbania. Konwencja MARPOL nakłada na państwa-strony obowiązek wprowadzenia odpowiednich sankcji w celu odstraszenia od popełniania naruszeń. Stosownie do przepisów dyrektywy, sankcje mają być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające; mogą mieć charakter prawnokarny lub prawnoadministracyjny, niemniej jednak muszą pozostawać w zgodzie z postanowieniami Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza (UNCLOS). W niniejszej sprawie skarżącymi w postępowaniu przed sądem krajowym są organizacje Intertanko i Intercargo. Stoją one na stanowisku, że dyrektywa z 2005 r. jest nieważna w zakresie, w jakim przewiduje nałożenie sankcji o charakterze prawnokarnym w sytuacjach, w których sankcji tych nie przewidują wspomniane konwencje. High Court of Justice, w ramach toczącego się przed tym sądem postępowania, skierował do Trybunału pytania prejudycjalne dotyczące zgodności dyrektywy z normami prawnomiędzynarodowymi wynikającymi z konwencji MARPOL oraz konwencji o prawie morza. Zawiadomienie w Dz.Urz. UE -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 2. Rozprawa w sprawie C-25/07; Sosnowska Podatki Wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym � Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu � Wykładnia pierwszej i szóstej dyrektywy VAT � Harmonizacja podatkowa � Zbliżanie ustawodawstw � Ustawodawstwo krajowe ustalające sposoby zwrotu nadwyżki podatku VAT � Zasady neutralności podatkowej i proporcjonalności 1 W deklaracji podatkowej za styczeń 2006 r. A. Sosnowska wykazała nadwyżkę podatku VAT za styczeń 2006 r. Stosownie do przepisów szóstej dyrektywy VAT wniosła następnie do Dyrektora Izby Skarbowej w Świdnicy o zwrot tej nadwyżki w terminie 60 dni od dnia złożenia przez nią deklaracji podatkowej VAT. 2 Naczelnik Urzędu Skarbowego w Świdnicy oddalił jej wniosek, powołując się na polską ustawę VAT. Zdaniem tego organu podatkowego A. Sosnowska nie miała prawa do zwrotu nadwyżki podatku VAT w terminie 60 dni, gdyż po pierwsze, nie rozpoczęła działalności co najmniej 12 miesięcy wcześniej oraz po drugie, nie złożyła ona w organie podatkowym kaucji gwarancyjnej, zabezpieczenia majątkowego ani gwarancji bankowej w kwocie 250 000 zł. 3 Na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu, który utrzymał w mocy decyzję wydaną w pierwszej instancji, A. Sosnowska wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu. W ramach tego sporu WSA we Wrocławiu skierował do Trybunału Sprawiedliwości pytania prejudycjalne w kwestii zgodności powołanych przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Świdnicy przepisów polskiej ustawy z wyrażoną w Traktacie zasadą proporcjonalności oraz przepisami pierwszej i szóstej dyrektywy VAT. Zawiadomienie w Dz.Urz. UE -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 3. Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-506/06; Mayr Polityka społeczna Wykładnia przepisu dyrektywy Rady w sprawie wprowadzenia środków służących wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeństwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią � Wypowiedzenie umowy o pracę pracownicy, której komórki jajowe zostały zapłodnione �in-vitro�, ale nie zostały jeszcze umieszczone w jej ciele � Możliwość zakwalifikowania takiej pracownicy jako �pracownica w ciąży� S. Mayr była zatrudniona przez Konditorei Gerhard Flöckner OHG od stycznia 2005 r. W okresie poprzedzającym powstanie sporu dwukrotnie próbowała poddawać się zabiegowi sztucznego zapłodnienia. Po niemal półtoramiesięcznej terapii hormonalnej w dniu 8 marca 2005 r. przeprowadzono ponownie pobranie komórek jajowych z jajników. W okresie od dnia 8 marca 2005 r. do dnia 13 marca 2005 r. S. Mayr pozostawała na zwolnieniu lekarskim. W dniu 13 marca 2005 r. dokonano transferu dwóch embrionów do jamy macicy. Podczas rozmowy telefonicznej odbytej w dniu 10 marca 2005 r. pracodawca wypowiedział jej umowę o pracę ze skutkiem od dnia 26 marca 2005 r. Pismem z tego samego dnia S. Mayr poinformowała pracodawcę, że na dzień 13 marca 2005 r. zaplanowane zostało przeprowadzenie zabiegu �sztucznego zapłodnienia�. W momencie wypowiedzenia komórki jajowe pobrane od S. Mayr były już zapłodnione, to znaczy, że istniały już �embriony in vitro�. Przed sądem austriackim S. Mayr domaga się od pracodawcy zapłaty wynagrodzenia i dodatkowego wynagrodzenia stanowiącego procent rocznych zarobków. Uważa, że wypowiedzenie z dnia 10 marca 2005 r. nie wywołuje skutków prawnych, ponieważ od dnia 8 marca 2005 r., kiedy to dokonano zapłodnienia jej komórki jajowej in vitro, korzysta ona z ochrony przed wypowiedzeniem na podstawie ustawy o ochronie matek. Pracodawca wniósł z kolei o oddalenie powództwa, ponieważ - w jego przekonaniu - w chwili wypowiedzenia pracownica nie była jeszcze w ciąży. Rozpatrujący sprawę sąd, który skierował do Trybunału pytanie prejudycjalne, zmierza do ustalenia, czy pracownicę, która poddaje się zabiegowi zapłodnienia in vitro należy uważać za �pracownicę w ciąży� w rozumieniu dyrektywy wspólnotowej (92/85/EWG), jeżeli w momencie wypowiedzenia jej komórki jajowe zostały już zapłodnione nasieniem partnera, to znaczy istnieją embriony �in-vitro�, ale nie zostały one jeszcze umieszczone w ciele kobiety. Zawiadomienie w Dz.Urz. UE -------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------- 4. Opinia rzecznika generalnego w sprawie C-16/06 P; Éditions Albert René Własność intelektualna Odwołanie od wyroku Sądu Pierwszej Instancji wydanego w sprawie T-336/03; Editions Albert René / OHMI - Orange (MOBILIX) - Słowny znak towarowy "MOBILIX" � Sprzeciw uprawnionego ze wspólnotowego i krajowego znaku towarowego "OBELIX" � Częściowe odrzucenie sprzeciwu W 1997 r. Orange A/S wniosła do Urzędu Harmonizacji w ramach Rynku Wewnętrznego (OHIM) o rejestrację w charakterze słownego znaku towarowego oznaczenia MOBILIX dla towarów z zakresu telefonii. OHIM odrzucił zgłoszenie wspólnotowego znaku towarowego dla �aparatów i urządzeń do sygnalizacji i szkolenia� oraz dla usług pod nazwą �doradztwo i wspieranie w zakresie zarządzania i organizacji� oraz �doradztwo i pomoc w zakresie wspierania zadań handlowych�. OHIM dopuścił jednakże zgłoszenie dla pozostałych towarów i usług. Les Éditions Albert René SARL, która publikuje serię komiksów �Asterix�, zaskarżyła decyzję OHIM przed Sądem Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich. Wskazała, że pomiędzy dwoma oznaczeniami, MOBILIX i OBELIX, występuje silne podobieństwo, w szczególności z uwagi na przyrostek �ix�, który stanowi element charakterystyczny serii znaków towarowych należących do rodziny �Asterix�. W wyroku z dnia 27 października 2005 r. Sąd Pierwszej Instancji oddalił skargę na decyzję OHIM stwierdzając, iż nie istnieje prawdopodobieństwo wprowadzenia odbiorców w błąd poprzez pomylenie oznaczenia MOBILIX z oznaczeniem OBELIX, wykorzystanym w komiksie �Asterix�. Od tego wyroku spółka Éditions Albert René wniosła odwołanie do Trybunału Sprawiedliwości. Ponieważ, jak twierdzi, wyrok Sądu Pierwszej Instancji narusza w szczególności przepisy rozporządzenia w sprawie wspólnotowego znaku towarowego, domaga się ona uchylenia tego wyroku. |
|
